Tunnels van Vinh Moc, oorlogsjaren

Dinsdag 1 augustus al weer. 

Vanmorgen mochten we uitslapen want de bus had geen haast vandaag. Ook wel eens lekker. 

We hebben de schuiltunnels bezocht van Vinh Moc; wanneer er luchtaanvallen waren ging het gehele dorp de tunnels in (3 verdiepingen, maar nog steeds boven zeeniveau). 

Wat een bizarre ervaring was dit! We werden door het gangenstelsel gegidst en moesten echt met gebogen rug lopen. Het pad was niet breder dan 2 busstoelen naast elkaar en de muren waren van keiharde klei, het leek haast steen. In dit hele stelsel waren nissen waar per nis een familie leefde (zo lang als er aanvallen waren). Er was in de greppels een schooltje, er was een vergaderzaal en een kamer waar vrouwen bevielen van hun baby (waarvan ik hoop dat de verwekking buiten plaatsvond). Het is gewoon niet te bevatten en ik vond het heel aangrijpend. Hoe sterk de mensen zijn, wanneer hun leven en familie in gevaar verkeert, echt heel indrukwekkend. 

Na dit gebeuren gingen we naar de houten, originele brug die noord met zuid verbond en waar enorm gevochten is. Precies in het midden van de brug, 17e breedtegraad, was de officiële grens. 

Uiteraard waren bij beide bezienswaardigheden ook musea, die een helder beeld gaven hoe het geweest moet zijn. 

Als “kers op de taart” brachten we nog een bezoek aan een militaire begraafplaats. In totaal zijn er dik 3 miljoen Viets gesneuveld en zijn er nog eens zo’n 200.000 vermist. Ik ben heel dankbaar dat ik me bij dit alles niks kan voorstellen. 

Het diner hadden we helaas weer als groep. De club is nog steeds volop met elkaar aan het babbelen maar Hans en ik zitten toch het liefst samen. In elk geval na zo’n intense week. 

We zijn nu in Hue en hebben een schitterend hotel, waar we 2 nachten blijven. Gauw de beentjes omhoog!