Can Tho Mekong delta

Het 12e en laatste hotel van deze lange reis staat in Can Tho, een flink uit de kluiten gewassen plaats in de Mekong Delta. 
De weg van Saigon hierheen was best lang maar tot onze en vooral Hans’ vreugde gingen we weer bootje varen 😆. 
Deze schuit had fijne stoeltjes met rugleuning en dat scheelt aanmerkelijk in de beleving van de Mekong rivier. Of heet alleen de delta zo en is dit de Saigon rivier? Ook hier heb ik weer geen idee. Als verslaggever doe ik slechte zaken. 

Armoede all over the place, maar soms stond er tussen alle armzalige narigheid ineens een prachtig gepleisterd huis, heel raar. 
Het heerlijk frisse windje koelde ons lekker af, voor heel eventjes. Eenmaal aan wal voor de tussenstop brak het zweet weer uit toen we les kregen in het vervaardigen van rijstpapier, het maken van caramelsnoepjes en het poffen van rijst. Heel leuk om te zien én te proeven. 
Ineens snappen we nu ook waarom de meeste Vietnamesen geen tand meer in de mond hebben; dat snoepgoed trekt al je elementen uit je kaak. 
Als afsluiting kregen we een proeverijtje én kregen we een borreltje rijstwijn (waar een slang in had liggen fermenteren). Te goor voor woorden maar hoppa Hans kiepte de handel in één klap achterover. Hij verblikte of verbloosde niet en geloof me, de smaak was gruwelijk!  Om tandarts Hessels te vriend te houden, is het snoepgoed in Vietnam gebleven. 

Het varen was na dit evenement nog niet gedaan want er moest ook nog geluncht worden. In een fantastisch passende hangmat heb ik al m’n kilo’s horizontaal door het water laten sturen. Dat was me toch prettig! 
 

De lunch was heel bijzonder. Drie dames stonden ons eten te wokken met behulp van… onszelf! Hartstikke leuk en dito lekker! We moesten een soort geel  pannenkoekenbeslag in de wok gieten en dit aftoppen met kleine rijst bloemetjes (ooit gegeten?), vlees en garnalen. 
Aan tafel werd er voor ons allemaal een grote, dikke vis neergezet en een wokdame kwam hier visvlees vanaf plukken en gevuld met andere zaken, kregen we een mooie springroll opgediend. Daarna kwamen de aardewerk potten met vlees en rijst en als toetje kwam er tropisch fruit op tafel. Wat een maaltijd! 

En weer verder, het goor bruine water op. Een aantal van onze groep wilde nog een stukje door een Mekongsloot geroeid worden; toen ook zij weer aan boord waren geklommen gingen we naar de bus en eindelijk naar het hotel. 

Hans en ik kunnen het niet meer opbrengen om met de hele groep weer 20 minuten naar het stadje te lopen, dus wij gaan lekker aan de kaascrackertjes en alles wat we nog aan voer al weken met ons meesjouwen. 
Morgen weer een dag,  een vrije dag zelfs 👍🏼

Na een wijle met de beentjes omhoog, besloot dit blije duo toch even op jacht te gaan naar voedsel. We schuimden de straat naast het hotel af en ontdekten enorme ruimtes waar locals zaten te eten. Wat een gekkigheid, want we zagen jongeren met brommers die het restaurant in reden en keurig hun brommertje langs de kant en langs de tafels stalden. 
Lekker hoor, wat benzineluchten boven de noodlesoep geeft misschien net dat extra accentje. 
We vonden een vrolijke eetgelegenheid, veel lampionnen gaven de kale bende wat kleur. 
Met behulp van Google Translate konden we eten bestellen: patat met gefrituurde kip. 
Een Pepsi erbij om de zaken eventueel weg te spoelen en er zou ons niks kunnen gebeuren. 
De patat was dik in orde, de kip zag er uit als gefrituurde kuikenbotjes en smaakten totaal niet naar de door ons zo gewenste kip. 
We kregen de rekening en wat stond er op??!! CHIEN!! Dat is Frans voor hond!! De Fransen hebben hier jarenlang de boel getiranniseerd dus 1 en 1 is 2. Wij blij dat we na 2 stukjes de rest hebben laten staan!! 

Eenmaal in het hotel hebben we ook even gecheckt op Google Translate en chien is niets anders dan kippenvleugels 😆😆🤣😂🙄. 
Jammer, maar we durfden het niet te gokken.