Laatste “volle” dag

Nu ik m’n vingers nog net kan bewegen, tik ik direct maar wat in. Watsgeburt? We hebben net een Spa massage achter de rug, of eigenlijk achter alles. 
We begonnen om 2 uur met een gezellige sta-sessie in de stoomcabine. Je denkt toch niet dat 2 mensen met in totaal een lengte van 3.70 meter, daar ook maar enigszins op een krukje konden zitten?! Bij die lengte hoort ook omvang of liever gezegd, diepte dus dat zitten werd al niks. Vervolgens schoven we een blokhut deurtje verder en kwamen in een sauna-tje terecht. 
Met wat manoeuvreren lukte het om met onze knieën uit het hete stenen haardje te blijven, maar dan moesten we wel stil zitten. De stemming steeg, net als de temperatuur bij elke water opgieting. Bij 45 graden vluchtte Hans richting ligbad annex whirlpool en bij 50 vertrok ik ook omdat Hans op zijn pols zat te tikken om aan te geven dat 2 beulen al trappelden van ongeduld in hun kleine slippertjes. 
Ho, ik moest toch ook nog even het frisse water voelen, dus Hans eruit en ik er in. Dat had ik mooi voor elkaar! 
De allerschattigste popperige meisjes kwamen ons vertellen hoe we moesten liggen en daar gingen ze los! Gottegot ik denk dat zelfs m’n spieren gebroken zijn. 
Hans is of een bikkel of volslagen ongevoelig, want zijn dame deed hem niet krijsen van de pijn. In mijn geval heb ik bijna het gehele hoofdkussen in m’n mond gestopt om maar te zorgen dat het alarm niet af zou gaan. 
Niet normaal, die meid! Kleine kinderhandjes maar sterk!!! 
Na afloop stonden er schoteltjes fruit, een kop koude gemberthee en een flesje water op ons te wachten; daar waren we aan toe! 
 

We gaan zo de stad in, eens kijken wat we daar nog beleven. Het is hier nu net half 4 geweest, dus dikke kans dat ik vanavond ook nog wat schrijf. 

En jawel, de verslaggever van dit gezellige werkje komt weer aan met “nieuws”. 
Na een minuut of 20 smeltend lopen, kwamen we aan in het stadje Can Tho. Gezelligheid overal en we besloten onze vochtreserve op peil te brengen in een leuk knijppie (oud Duits voor kroegje). We konden bijna niet van de stoel afkomen  Hans van het plakken aan de zitting en ik vanwege overal pijn. 

We winkelden wat, stelden verkoopsters teleur en maakten een ander weer blij door daar een ons lange vingers te kopen; net geen 2 handen, maar dit was ook genoeg om onze trek te stillen. 
We besloten om aan de waterkant te zitten, onder het genot van Europese muziek. We liepen langs een vrouwtje die de diner-boot aan de man moest brengen toen zij ineens de schrik van haar laatste jaren kreeg: Hans trok haar zo’n beetje uit haar kleuterstoeltje en ging een dansje met haar doen. Die man is echt niet goed hoor; als je effe niet oplet is hij aan de zwier 🤣🤣
Hierna hield man zich koest, want er zat een echte rat, links van ons. Brrr!  Helaas schoot het beestje weg, bang voor zijn/haar minute of Fame via de camera lens. 
Rond een uurtje of 6 besloten we dan toch maar The Lighthouse op te zoeken voor een heerlijke maaltijd en een pina colada 👍🏼😎👍🏼

Slenterend over de “lovebridge” gingen we, echt compleet gesloopt, terug naar ons hotel. 
Morgen vroeg op want we gaan naar de drijvende markt. Ook weer leuk!