Opnieuw indrukwekkend

Met het krieken van de dag zaten we aan een heel luxe ontbijtje; wraps, aardappelkoekjes, en nog wat leuk en lekker gevulde minibakjes. 

Half 9, de parkeerplaats liet slechts 1 andere bus zien, kwamen we aan bij de Co Chi tunnels. Hier kregen we eerst van Singh een lesje geschiedenis en dit keer lette ik wel goed op, zowaar. 
De tunnels werden gebruikt om te schuilen maar ook zeker om te schieten. De Amerikanen werden helemaal gek in hun hoofd, want nergens was de vijand te zien. We konden onszelf ook in zo’n tunnelgat laten zaken en jawel hoor, waar ik al bang voor was gebeurde. Gottegot! Ik kon er wel in, maar nooit meer uit. Iets met brede heupen, vrees ik. 
Wij kregen ook de kans om door zo’n tunnelgang te kruipen, maar dat heb ik toch maar wijselijk gelaten. Stel je voor dat ze alsnog de boel op moeten blazen wanneer ik vast zou blijven zitten! 
Voor het eerst in al deze weken kregen we met een klein regenbuitje te maken. Helaas, het woord verkwikkend komt niet bij je op wanneer het zweet daarna overal in, uit, op en tussendoor loopt. 
De Vietcong (de communistische groepering) en de Vietminh (rechtstreeks onder bevel van ome Ho) waren niet de beroerdsten wanneer het ging om het maken van martelwerktuigen. We kregen die ook allemaal te zien en de Amerikanen die daarmee werden geconfronteerd werden stuk voor stuk geperforeerd. Niet fijn! 

De volgende stop leek wel een kermisattractie, de tempel van de Cao Dai Boeddhisten. We keken onze ogen uit. Er liep een mannetje rond  die mij telkens aanwijzingen gaf hoe ik mijn foto’s moest maken. Ik begreep er natuurlijk niks van, maar wanneer ik per ongeluk deed wat hij bedoelde werd hij helemaal enthousiast.  
Na een goed half uur door de tempel gedwaald te hebben, werden de mannen en vrouwen van onze groep gescheiden naar boven gestuurd, op een soort van omloop. We konden van bovenaf mooi kijken wat de 15 dames en heren uitspookten. Knielen, chanten en weer opstaan, meer was het eigenlijk niet voor ons ongeoefende oog. 
Er zat, toen we nog scharrelden, een wit vrouwtje slopen om de kussens te doen. Als kind van de koster weet ik dat er altijd genoeg te doen is voor een dienst begint, dus ik bood aan om mee te helpen. Dat werd gewaardeerd ☺️ en van de weeromstuit kwamen er nog meer witte dames (en 1 man) helpen. Leuk! 

De volgende stop was een lunch met uitsluitend noedelsoep. We kregen de man een enorme kom met grote stukken vlees erin, heerlijk!! 

Rond 3 uur waren we weer “thuis” en mochten we lekker van de ketting. We besloten om naar de Saigonrivier te wandelen en hebben de skyline bewonderd. Opvallend rijk is het hier. De mensen zijn ook stukken steviger gebouwd dan in het noorden. 
Op de duizenden brommertjes worden ook hondjes vervoerd. Vandaag zagen wij kooien achterop met wel 12 hondjes erin opgestapeld, die gaan uiteraard geen lange toekomst hebben hier, maar ook hondjes met de pootjes op het stuur en de natte neus in de wind. 
Bizar wat je allemaal tegenkomt! 

Als diner gingen we weer naar dezelfde zaak als gisteren maar dat viel even tegen! We hebben bijna een uur op ons eten gewacht en ook toen kreeg ik het weer eerst en Hans minstens 10 minuten later. 
Bij het afrekenen bleek dat we moesten betalen voor de 2 verpakte natte tissues én voor de 2 “pepermuntjes” die, eenmaal begoten met een beetje water, toch gewoon papieren servetjes bleken te zijn. Voor niets gaat de zon op.