Saigon

We mochten uitslapen want we zijn nog steeds easy going dus de bus vertrok om 9 uur richting onze eerste stop: drakenfruit plantage. Hiervoor wordt een betonnen paal van een kleine 1.80 als stut gebruikt voor wat stammetjes en daar groeien mooie bloemen aan die vervolgens drakenfruit worden. Slim, want door de betonnen paal worden de stammen niet hoger. De Viet-mannetjes hoeven dus geen toeren uit te halen om het fruit te plukken. 
Onze gids vertelde van alles over export naar weet ik veel; zodra hij praat, val ik in slaap, net zo kwijlend als het hondje van Pavlov. 
Stop 2 was eigenlijk alleen om even te laden en te lossen. Hans nam een vers gezet bakkie en ik mijn eerste Cornetto, voor allebei smullen. 
Al gauw waren we in Saigon (HCM city). Wat een metropool, nog erger dan Hanoi maar dan vele keren moderner. En rijker. 

Na een heerlijke lunch gingen we een bustoertje doen. Saigon was ooit door de Fransen gekoloniseerd en daar zie je nu nog veel van terug in de huizen of grotere gebouwen. Zo is hier ook de Notre Dame, die helaas in de stijgers staat. 
Het postkantoor was een pracht, zowel binnen als buiten. Binnen bleek het vooral een enorme uitdragerij te zijn van levensverrijkende souveniertjes. Voor Yerren hebben we een vlaggetje gescoord waar we het hele land al voor overhoop hebben gehaald. 

Onze laatste stop was het oorlogsmuseum en alles wat daar te zien was, tart elke beschrijving. Ik ga het dus ook niet beschrijven; vannacht dromen we er nog van, vrees ik. 

Ons hotel ligt in het centrum van Saigon, in het eerste arrondissement. Er is hier van alles te beleven, vooral op de overdekte markt Ben Thanh. Ook om en voor het stadhuis was het een enorm gekkenhuis; mensen met slangen om hun nek, allerlei verkopers van God mag weten wat en “dansmariekes”, al met al een lust voor het oog.
“Absorberen en accepteren” is het motto dat Floris ons dagelijks inprent en dat kan hier absoluut geen kwaad. 
Als afsluiting van deze dag trakteerden we onszelf op een softijsje van McDonald’s. 

Goodnight Saigon!