Eindelijk helemaal niets

Eindelijk kregen we onze welverdiende rustdag en wat een zaligheid om even op onszelf en elkaar te hangen! 

Uiteraard waren we hartstikke bijtijds aan het ontbijt in de “vreetschuur” van het overigens zeer goede resort, dus zodoende liepen we om half 9 al richting stadje. Tijd om te pinnen en tijd voor oogdruppels want door de airco zijn mijn ogen dikker dan mijn enkels en loopt er van alles uit wat normaal gesproken netjes binnen blijft. 

Het was heerlijk bewolkt, een klein briesje dus vol goede moed stapten we voort. Na 50 meter zonk dezelfde moed al in de sandalen. Maar dat kan ik ook gefaked hebben omdat ik een taxi zag staan. Ik ben zuinig op ons dus na totaal niet te hoeven aandringen had lief een mooi prijsje geregeld: 30.000,- dong (nog geen 1,20). 

Er was geen Dong te beleven in het stadje, dus na het pinnen zijn we terug gaan lopen. 

Omdat het heerlijk waaide en de afstand niet onoverkomelijk was, gingen we aan de wandel, genietend van een klein buitje en prachtige vissersboten. We voelen ons echt rijk! 

Terug in het hotel was het tijd voor nog meer sportiviteit… zwemmen!  Een heerlijk zwembad met uitzicht over zee, mooier kan het niet worden! 

Als lunch besloten we een klein hapje te doen, maar dat pakte iets anders uit. Het werd een giga kipburger met heel veel patat; we zouden zelfs de honger van Jesse kunnen stillen. 

Vanavond gaan we rustig aan doen, te veel inspanning kunnen we vandaag niet aan. 
 

Ohja, nog één ding. Mijn ogen zijn flink ontstoken en vanmiddag lukte het Hans om gratis oogdruppels bij de receptie los te peuteren. We hadden nl gehoord dat je die daar kon krijgen. Omdat we nog bijna 3 weken te gaan hebben, leek het een erg goed plan om nog zo’n flesje te ritselen. Wat hebben wij weer…. De receptioniste ging een paar belletjes plegen en vervolgens kwam een meisje van 40 ofzo uit een kamer kruipen. Ze nam ons mee het hotel door dus Hans ging nog eens gebaren dat we alleen maar een flesje oogdruppels nodig hadden.  Jaja, klonk het in het Vietnamees en stug liep ze door. Ze belde aan bij een kamer en daar zat een heuse dokter. Sjezus dat was schrikken! We kregen een zelfde flesje als vanmiddag in de handen gedrukt en Hans werd bleek om zijn Nederlandse neus toen ik vroeg wat het ging kosten. Gelukkig “mandatory” dus we hebben een cocktail genomen op de goeie afloop. Medicinaal uiteraard; is goed voor m’n ogen.