Hoi An, here we come

Hoi An is nu al helemaal geweldig! 

Ik skip de reis hierheen, want op een prachtige tussenstop na was er uren lang weinig te beleven. Ohhja, nog een stop bij een eucalyptus olie stokerij, ik zou het bijna vergeten. 

Singh, de Vietnamese gids (schijnt verplicht te zijn om aan boord van de bus te hebben gedurende de rondreis) stond zijn stinkende best te doen om het destillatieproces uit te leggen (in het Engels) maar Floris deed alles teniet, door 2 doosjes omhoog te houden en te zeggen dat de olie met doosje en al uit de ketels komen. Singh blij, want die dacht echt dat Floris de bende goed stond te promoten 🤣 

De groepslunch bij Nando was geweldig; de kok kwam ons persoonlijk uit de bus “trekken”. Omdat hij zo blij was weer een groep van Floris te hebben, had hij voor ons niet het dagelijkse fruit bedacht (watermeloen) maar kregen we overheerlijk vanille-ijs. Er ging gejuich op!

Ons hotel, 100 meter verderop en daar waren onze koffers al in de kamer gezet; lekker luxe 👍🏼 We konden even afkoelen, douchen of wat dan ook en om half 5 moesten we weer als gehele groep met Floris mee die ons wat adresjes wilde wijzen. Hij was zo eerlijk om te vertellen dat hij dan voor zichzelf korting krijgt, bijv bij de kleermaker. Kan ons het schelen, Nederlanders doen gekke dingen om minder te betalen dan thuis, dus zo’n beetje de hele groep liet zich een oor, danwel een heus kledingstuk aannaaien. Zo ook ik. Eindelijk is mij de maat genomen en kan ik morgen 2 overhemdblouses en een wijde linnen broek ophalen. We mochten nog mee naar het naaiatelier; je zou daar maar moeten werken in de hitte! 

De groep werd gelukkig losgelaten dus Hans en ik gingen eerst eens een lekker uitziend gebakje eten: een Pavlova taartje en iets van een browniepunt mét cheesecake. Dit was wel een klein geluksmomentje voor deze holle bolle Gijs. Het gebakje werd uiteraard opgedragen aan mijn oudste erfgenaam Yerren, die vandaag al een kwart eeuw van mij een gelukkige, trotse moeder maakt ❤️

Inmiddels was het al aardig donker geworden en de mensenmenigte was toch zeker wel verdubbeld in een uurtje tijd. Wat een bijzondere sfeer: tientallen lampion boten op het water en kleine, drijvende lantaarntjes die staan voor goed geluk. Verkopers boden ons op elk anderhalve meter drijvend geluk aan. Stom, bedenk ik me nu, dat we de kans niet gegrepen hebben. 

Aan de overkant van de rivier werd levende muziek gespeeld en Hans kreeg het helemaal op zijn heupen… ik werd spontaan ten dans gevraagd en ja hoor, daar gingen we: you’re just to good to be true, I can’t take my eyes off of you… Bekijks dat we hadden! Romantisch was het zeker! 

Na over nog zeker duizenden hoofden zijn we naar ons hotel gelopen en nu liggen we, tot op ons kruis bezweet, uit te puffen.