Op weg naar Qui Nhon

Uiteindelijk zijn we dan toch in Qui Nhon aangekomen, maar de dag was LANG! 

Om 8 uur sharp zaten we in de bus; we zijn blij dat er niemand ooit te laat aan komt kakken, want dat kan zomaar de sfeer flink verzieken. Na 2 uur kwamen we aan in My Lai, waar we een Nederlandse documentaire te zien kregen over de verschrikkingen die hier hebben plaatsgevonden op 16 maart 1968 (even een feitje: de dag dat onze vader die in de hemelen is, 41 werd). Binnen 10 minuten tijd hebben de Amerikanen hier 500 vrouwen, bejaarde mannen, kinderen en zelfs (ongeboren) baby’s mishandeld, soms verkracht maar sowieso daarna vermoord. 

Er kwamen ooggetuigen aan het woord, die waren er uiteindelijk nooit meer overheen gekomen. In de documentaire werd de piloot gevolgd die nog een stuk of 12/13 personen heeft weten te redden. Deze redding bleek het begin van het einde van de oorlog. Samen met deze piloot waren er steeds meer mensen die de waanzin van de oorlog in zagen. 

Op het terrein was nog een gedenkplaats en resten van huisjes. 

Iedereen was aardig aangeslagen dus in volstrekte rust reisden we verder en genoten van alles wat we zagen. Brommertjes lijken hier uit kieren te kruipen, het barst er van. Uiteraard met van alles achterop, van kippen tot koelkasten. 

Na de lunch aan een prachtig strand, werden de “meisjes” geacht voorin de bus te gaan zitten en dientengevolge zaten de “jongens” achterin. We kregen per groep 10 foto’s waarbij 3 teksten gezocht moesten worden: een naam (bijv draak), een omschrijving en een cryptische zin. Echt leuk, even de sfeer terug de bus in krijgen. 

Iedere groep had dezelfde prijs gewonnen (een opschrijfnotitieboekje 😜) en een zakje chips. Ter verhoging van de feestvreugde maar ter verlaging van Hans’ blijdschap, kwam Floris langs met een fles rum en cola. Dit vonden we eigenlijk niet kunnen, want het hield niet op bij 1 glaasje. We hebben, blijkt nu, een bus vol stevige drinkers en de herrie werd steeds heviger want de een wilde nog harden blèren dan de ander. Ik voelde me echt m’n moeder, jongens toch! 

Goddank was er geen wegopbreking ofzo, dus zo rond kwart over 5 waren we in onze hotelkamer, heerlijk! We logeren op 9 hoog en kijken zo over de feestzaal van het hotel en het strand. 

Beneden was een bruiloft aan de gang met knijterharde muziek waarop Hans en ik lekker gek gingen dansen op ons kleine balkonnetje. In no time zaten diverse mensen omhoog te kijken, dus wij hebben ons “Moment of Fame” fijn te pakken. 

Het eten was op z’n Vietnamees, dus we kregen knoflook brood tegelijkertijd met schalen patat, toen soep, vervolgens iets kippigs én iets varkensvleesachtigs en toen dit bijna op was kregen we een bord met ongeschilde bananen. Voordat we tijd hadden om ons bord op te scheppen, waren de borden bijna onder onze handen vandaan gehaald.
Hier met dat bord!